Trollhøtta-traversen + Pekhøtta (05.07.2016)

Det opna seg eit turvindauge, og sjølv om været var suboptimalt måtte ein smi raskt! Eg har lenge hatt lyst til å utforske den nordlige delen av Trollheimen. Då eg kom over særs fristande turrapportar frå Trollhøtta-traversen var valet enkelt.

Det vart subalpin start frå Trondheim, og regnbygene dura over Orkdalen. I følge Yr skulle dette bedre seg etter 12, og eg stod på parkeringa i Søydalen under skiftande skydekke.

Ettersom eg hadde fått med meg at både hundar og anna hadde vorte lurt over denne traversen tidligare tok eg sjangsen på fjelløpesko og tights. Light and fast. Fin sti oppover sætra, og fulgte så skilting og sti opp lia mot Trollhøtta og Snøhornet.

Sistnevnte sløyfa eg då eg hadde andre toppar i bakhovudet. For eksempel dei på andre sida av dalen. Det hadde imidlertid lagt seg ein skoddedott over topplatået på Blånebba, men skodda skifta raskt så eg hadde eit håp om at denne kunne løyse seg opp.

Eg var oppe på Sæterknobben etter ein time. Herifrå tok traversen seg meget pen ut. Raskt ned herifrå, og opp bakkane mot Trollhøtta Nord. Masse ryper oppi her, eg såg mellom 50-70 på heile turen. Det lovar bra for ein slunken bestand. Og så er det jo koselig også då.

På toppen av Trollhøtta 2 timar etter start. Her byrja moroa – egga til hovedtoppen. Dette er ikkje terrenget eg er mest fortrulig med, og den gamle høgdeskrekka lura i bakhovudet. Det var jo ein av grunnane til at eg var her ☺

Fint ned til skaret. Her støtte eg på klyveopptaket. Dette var ikkje luftig, men det var greit med litt klatrerfaring for å gå etter bøtta på toppen. Her var det to boltar, men om dei vil vere så mykje hjelp i er eg meir i tvil om.

Så kom meir klyving på den eksponerte egga. Dette var i grunnen den delen eg likte meg minst på. Ein ting er skarp klatring med tau, men usikra og luftig klyving, då stig pulsen. Vel, det er jo tross alt berre å konsentrere seg. Det var ikkje så innmari langt heller, og plutselig stod eg på toppen.

Då var klyvinga over, og vidare var det brei rygg vidare over midtoppen og opp på 1328-toppen. Nydelig stein på ryggen her. Er det granitt, skal tru? Eg må kome meg til Innerdalen for litt klatring snart. Varierte mellom gåing og jogging bortover ryggen.

På 1328-toppen 3 timar etter start. Tok ei skjevepause her og vurderte situasjonen. Beina kjendest bra og eg hadde god tid. Det hadde vore artig å gjort dette til Søydalen rundt, men skodda hang framleis over Blånebba. No byrja den å trekke over ryggen bak meg også. Hm.

Utrulig artig jogg ned toppskavlen på austryggen før eg byrja på ura opp mot Pekhøtta. Oppe her 3 ½ time etter start. Siste som hadde skrive seg i boka var i september 2015.

Her tok skodda meg att. Eg hadde eigentlig tenkt å gå via nordtoppen ned nordflanken til skaret mellom Pekhøtta og Blånebba, men nord for toppen var det berre skodde og snø. Dette likte eg ikkje. Eg gjekk same veg tilbake, og her kom også regnet.

Dette vart vendereis. Greit ned til skaret mellom Pekhøtta og Trollhøtta 1328, så litt veival ned svaa. Holdt høgda og gjekk til 1044-punktet. Fulgte så elva som kjem ned frå 1044-punktet gjennom uryddig terreng til austsida av elva i dalbotnen. Kom inn på stien her.

Fin sti, uten denne vert utmarsjen lang. Gikk og jogga ut mot sætrane. Såg både hjort og rype i den flotte bjørkeskogen. Det slo meg for ein flott dal Søydalen er, utan hytter, kraftutbygging og store turistinngrep. Berre nokon sætrar nederst i dalen. Dette er eit landskapsvernområde, og sannelig er det ikkje så veldig mange så uberørte dalføre rundtom (sjølvsagt sett vekk frå boltane på klyveopptaket).

Tilbake ved bilen etter 5 ½ time på tur, godt nøgd med det og med å ha gjennomført med fjelljoggesko. Artig å kunne nå over litt! Blånebba får eg ta ein finværsdag!