Bispberget via skåre (19.05.2013)

Prolog

Denne helga hadde eg, Leif Erik og Andreas planlagt tur til Holåtindane. I fylgje kjentmann og fjellfant onkel Per skulle føret vera omlag på sitt beste no i mai, og ei tid verka langtidsvarselet å halda med han i det. Men omlag ei veke før avreise skjedde det. Yr byrja å vingle, gråvær, snø, sol, finvær, gråvær.. Nokre dagar før helga kom det store mengder snø på eit døgn, før varmværet slo inn. Ja, det bikka ikkje eingong kuldegrader om natta inne ved Holåbreen. Utsiktane var dystre, og det gjekk nokre telefonar fram og tilbake før vi valgte å fylgja fjellvettregel fem, og høyra på erfarne fjellfolk (Onkel Per) og leggja turen på is.. Kva skulle vi gjera no? Ein ny telefon til onkel Per, og vi hadde avtale om å gå tur over Bispberget og sjå etter lapprosa.

Bispberget

Etter ein avslappa frokost tok vi oss ned til Bismoen og onkelen i 10-tida sundag. Herifrå gjekk vi bort til Ofossen. Ved Forbergsgarden fant vi ein fin buldrestein vi måtte leike oss litt på før vi braut oss rett opp ura mot Bispberget og Skåre. Ei skår i berget der det går an å koma seg oppover til fots. Her steig både utsyn, høgdemeter og puls fort, men vi var snart oppe i Skåre, og slakare motbakkar. Det var bratt og til dels utsett oppigjennom her, men ikkje verre enn at sjølv dei meir høgdesjuke burde greie det. Nesten oppe kom vi over Mogop i blomstring.

Som blomsterentusiastiske fotografar blei det her ein lengre pit-stop og mykje kryping i lyngen. Etter denne fotosesjonen labba vi opp til ein meir eller mindre utturka vatningsdam. Ved dette kulturminnet inntok vi lunsj og kaffe i strålande vær. Ja, så strålande vær at vi kunne labbe rundt barbeint. Det blei ei lang og lat pause som høver seg ein sundagstur i slik knallvær. Etterkvart kom vi oss likevel i gang igjen. Vi svinga oss fram mot kanten på Bispberget, og valde utsyn og luftigheit framfor å gå over sjølve toppa. Vi runda kanten og onkel byrja å leita ettter Lapprosa, medan vi andre sette oss ned og varma oss i sola. Onkel virra fram og attende i lengre tid, før han til slutt måtte konstatere at Lapprosa ikkje hadde byrja blomstringa enda. Dermed var det berre å labbe seg ned gjennom den idylliske hylla Skeidsholet, før vi labba oss ned gjennom skogen til Bismoen igjen. Vi var alle einige om at det hadde vore ein fin tur.

Med på tur: Leif Erik, onkel Per og Elin